پربازدید ترین ها
- عکس نوشته ها: هفته های ناب 94
- عکس نوشته ها: هفته های ناب 93
- عکس نوشته ها: هفته های ناب 95
- مقاله: بررسی ابعاد کیفیت خدمات براساس مدل سروکوال در رستورانهای فست فود شهر مشهد
- مطلب: تیپ های شخصیتی نه وجهی مکتب انیاگرام
- عکس نوشته : آرشیو عکس نوشته های مدیریتی
- مقاله: حسابداری مالی رفتاری
- مطلب: خانه های قدیمی را دوست دارم..
- داستانک: خدایا دستم را تو بگیر..
- مطلب: آخرین رقص یک بـــــــــــرگ
جدیدترین ها
تبلیغات
- من در رقابت با هیچکس جز خودم نمیباشم هدف من مغلوب نمودن آخرین کاری است که انجام داده ام..
 |
داستانک: ارزش یک لبخندگروه: فرهنگی و اجتماعی تاریخ درج: 1392/06/29 نویسنده: مدیر سایت منبع: ناشناس تعداد بازدید: 1086 |
ایستاده ام توی صف ساندویچی که ناهار امروزم را سر پایی و در اسرع وقت بخورم و برگردم شرکت.. |
ایستاده ام توی صف ساندویچی که ناهار امروزم را سر پایی و در اسرع وقت بخورم و برگردم شرکت.
از مواقعی که خوردن ، فقط برای سیر شدن است و قرار نیست از آن چیزی که می جوی و می بلعی لذت ببری.... به اعتقاد من حتی وقتی درب باک ماشین را باز میکنی تا معده اش را از بنزین پرکنی ، ماشین چنان لذتی می برد که اگر میتوانست چیزی بگوید حداقلش یک " آخیش " ! یا " به به " ! بود . حالا من ایستاده ام توی صف ساندویچی فقط برای اینکه خودم را سیر کنم و بدون اخیش و به به برگردم سر کارم. نوبتم که می شود فروشنده با لبخندی که صورتش را دوست داشتنی کرده سفارش غذا میگیرد و بدون آن که قبضی دستم بدهد میرود سراغ نفر بعدی . می ایستم کنار ، زیر سایه یک درخت و به جمعیتی که جلوی این اغذیه فروشی کوچک جمع شده اند نگاه می کنم ، که آیا اینها هم مثل من فقط برای سیر شدن آمده اند یا واقعا از خوردن یک ساندویچ معمولی لذت می برند. آقای فروشنده خندان صدایم می کند و غذایم را می دهد . بدون آنکه حرفی از پول بزند. با عجله غذا را سر پا و زیر سایه همون درخت می خورم انگار که قراره برگردم شرکت و شاتل هوا کنم ، انگار که اگر چند دقیقه دیر برسم کل پروژ ه های این مملکت از خواب بیدار و بعدش به اغما می روند . می روم روبروی آقای فروشنده ی خندان که در آن شلوغی فهرست غذا به همراه اضافاتی که خورد ام را به خاطر سپرده است . میشود ۷۲۰۰ تومان یک ۱۰ هزار تومانی میدهم و منتظر باقی پولم می شوم . ۳۰۰۰ هزار تومان بر می گرداند می گویم ۲۰۰ تومانی ندارم می گوید اندازه ی ۲۰۰ تومان لبخند بزن ! خنده ام می گیرد خنده اش می گیرد و می گوید : " این که بیشتر شد . حالا من ۱۰۰ تومان به شما بدهکارم " ! تشکر و خداحافظی می کنم و موقع رفتن با او دست می دهم انگار هنوز هم از این آدم ها پیدا می شوند ، آدمهایی که هنوز معتقدند لبخند زدن زیبا و لبخند گرفتن ارزشمند است..
لبخند زنان دستانم را میکنم توی جیبم و آهسته به سمت شرکت بر میگردم و توی راه بازگشت آرام زیر لب می گویم : " اخیش ! به به " |
|
|||
|
|||
مطالب پیشنهادی
5 توصیه به دیگران
نظرات بینندگان
نظر شما:
